Stilte na de storm

Het heeft even op zich laten wachten.. no worries, we leven nog! De week acute care vloog voorbij aangezien we veel konden leren van een Amerikaanse assistent. De eerste echt leerzame week, van het leren van nieuwe ziektebeelden tot het prikken van infusen bij kleine baby's. Het paasweekend brachten we door op de Sesse Islands, aangezien het Sanne haar verjaardagsweekend was. De tocht er naar toe ging niet zonder slag of stoot. Sanne en Anouk waren als eerste op de boot en stormden gelijk door naar de (bovenste) tweede etage van de boot, waar de kapitein zijn eigen privé zitje had, wat eigenlijk alleen voor parlementsleden bestemd was. Maar na een lieve glimlach van Sanne en Anouk mochten ook wij hier plaats nemen. De rust werd helaas al snel verstoord, omdat de boot afgeladen vol was. Al snel kwam er een hele Pakistaanse familie 'gezellig' bij ons zitten tot vreugde van Yosta die bijna de Pakistaanse oma op haar schoot had zitten. Deze oma bracht de rest van de drie uur durende boottocht biddend door. Toen een bewaker zwaaiend met zijn geweer iedereen boven weg probeerde te jagen bleven wij mooi zitten. We hadden immers ‘toestemming van de kapitein himself’.

Op Bugala Island had Anouk een prachtig resort met zwembad geboekt, aangezien er in het meer niet gezwommen mag worden omdat er Bilharzia (wormen) in leeft. Dag 1 was helaas regenachtig, maar dit kon de pret niet drukken. Even weg zijn uit de stad, een groene omgeving om in te relaxen en mensen die 24/7 voor je zorgen gaf ons een waar vakantiegevoel. De volgende dag scheen de zon en hadden we een verassing voor Sanne gepland. Onder het motto van een ‘nature walk’ zaten we te wachten op de gids, tot plots onze quadinstructeur het terrein op kwam knallen. En de niets vermoedende Sanne dacht dat hij de gids van de nature walk was. Toen we haar vertelden dat we toch echt quad gingen rijden stond ze perplex. De quadtocht over het eiland leidde ons over modderpaadjes langs kleine Afrikaanse dorpjes en we kwamen erachter dat in sommige van ons toch wel een snelheidsduiveltje schuil gaat. Wij, Jessica en Anouk, sjeesden telkens de instructeur voorbij waarna hij panikerend zijn hand naar ons opstak dat we maar eens rustiger aan moesten doen. Het was een mooie rit!
De birthdaygirl maakte haar naam als kluns wederom waar. Zelfs de instructeur snapte niet dat ze zo vaak in de bosjes kon eindigen. Die avond kregen we een aanbod om tegen een leuke prijs nog een nachtje te blijven en met mooi weer in het vooruitzicht besloten we dat te doen. De dag daarna stond een heerlijk stranddagje op de planning, maar Jessica, Sanne en Yosta besloten toch nog de nature walk te gaan doen. Op de vlucht voor bijtende mieren renden ze door het regenwoud. Maar het zien van wilde apen en mooie uitzichten maakte alles weer goed. Sanne had sjans van de gids die niet snapte dat je voor blanke vrouwen niet hoefde te betalen en wilde graag via de mail in contact blijven. Not to be continued.

De terugreis verliep een stuk moeilijker dan de heenreis. Er was besproken met de kapitein dat er geen mensen meer naar de bovenste verdieping mochten. We moesten maar gaan zitten op de natte grond tussen de auto's op het dek; een plek waar je in Nederland meteen weggestuurd zou worden. Anouk tolereerde dit niet en ging stampvoetend naar de beveiliging toe. Na een hele speech over dat dit geen veilige situatie was en een drama sketch over dat Jessica dan het hele dek onder zou gaan kotsen, liet de bewaking ons de eerste verdieping op. We mochten daar op de grond gaan zitten. De tocht duurde twee uur langer dan gepland omdat een van de motoren niet functioneerde, dit tot ergernis van onze chauffeur die ons naar Kampala terug zou brengen.

De dagen hierna waren alles behalve leuk. Eerst werd Jessica ziek (hetzelfde als wat Anouk al eerder had gehad). Waarna vervolgens het bericht ons bereikte dat er Zweedse studenten teruggehaald werden door hun universiteit in verband met de terreurdreigingen hier. Panikerend toch maar een mail gestuurd naar onze universiteit in Maastricht met de vraag naar hun beleid; we hadden namelijk tot dan toe nog niks van hun vernomen. Donderdagavond half 12 voelden we de bui al hangen, we kwamen er namelijk achter dat we allemaal gemiste oproepen hadden van hetzelfde nummer. Een paar minuten later werden we weer gebeld en namen we op; we moesten naar huis komen van de onze universiteit. Jessica pikte dit niet en ging over tot een overtuigingsbetoog over waarom ze echt nog niet naar huis hoefde. Vervolgens kwam de universiteit met het idee dat we maar een mail moesten sturen met al onze meningen over wel of niet veilig zijn in Kampala. De meningen waren sterk verdeeld en de nacht duurde lang, maar uiteindelijk werd een nette mail opgesteld. Vrijdagmiddag kregen we eindelijk het verlossende woord, wanneer we naar huis willen vanwege enige gevoelens van onveiligheid mag dat en worden er goede maatregelen voor ons bedacht.

Blijven mag gelukkig ook en dat is dan ook de hele keuze van de groep geworden. Begrijpelijk is dat dit een behoorlijke stempel heeft gezet op de sfeer van de paar dagen. Maar gelukkig zijn we ondertussen allemaal van de schrik bekomen en is de rust wedergekeerd. Afgelopen week hebben we ons vermaakt op de obstetrische low risk afdeling. Deze ervaringen bewaren we voor ons volgende blog-verhaal!