Muzungu!

Als een stel aapjes in een kooitje, zo voelden we ons. Maar voordat we dat gevoel uit gaan leggen, willen we jullie meenemen naar het begin van ons safari-avontuur. Donderdagochtend stond tot onze verbazing stipt om 7.00u de Ugandese Bosco in onze Ham Suites. Een half uur later was hij eindelijk klaar m,et het geld tellen, mede dankzij hulp van Anouk die hem na 25 minuten al het geld uit handen trok en het voor zijn neus ging uittellen. Wellicht hadden we iets te kleine coupures gepind en dat maakte het voor de Ugandees die niet zo goed kon tellen, wat aan de moeiljke kant.

Maar damn, wat had hij een chille bus, mét airco (daar kwamen we aan het einde van dag 1 achter). In vlot tempo (lees 30 km/u) reden we Kampala via de sloppenwijken uit. Heel fijn om dit vanuit het busje van Bosco te kunnen aanschouwen. We reden op de geasfalterde hoofdweg, waarnaast zich over een flinke afstand verschillende soorten kraampjes bevinden. Hier lijkenb de locals elkaar te treffen. Achter de kraampjes liggen de echte sloppenwijken. Veel hiervan konden we vanuit de bus niet zien, maar toch trok het onze aandacht als we zo’n slingerzandpaadje tussen de minihutjes door zagen lopen. Helaas durven we daar van z’n langzalzeleven niet in te lopen (zo denken we nu).

Na een rit van ongeveer 4 uur, met tussenstops bij verschillende fruitmarktjes, waar we aangesproken werden met “Hey sister, come here, give me your money”, waarna we nee zeiden en er op onze handtas gewezen werd, kwamen we aan bij de rhino sanctuary. Een ranger nam ons te voet mee het park van 70000ha mee in en probeerde een paar van de 15 neushoorns die daar leven op te sporen. De neushoorns zijn in de jaren ’80 uitgemoord in Uganda (veelal door de chinezen, vanwege de veronderstelde libidoverhogende werking) maar deze 15 zijn enkele jaren geleden teruggeplaatst in hun natuurlijke omgeving. Al snel vonden we 5 van de snurkende neushoorns, waar we ongeveer een uur met hun mochten doorbrengen. Wat een beesten, zo vredig, toch woest gevaarlijk. En scheten die ze kunnen laten...
Onze weg vervolgde naar een luxer dan verwacht tented camp. Onthaald werden we met welkome vochtige doekjes en “zelfgeperste” sapjes (zonder stukjes). Na een heerlijke koude douche tussen de gecko’s volgde een 4-gangenmaaltijd met een flesje Sauvignon Blanc uit Zuid-Afrika (zo zegt de kenner onder ons). In de nacht voelden we ons als een vrouw die de menopauze doormaakt. Geen verdere uitleg nodig. ’s Ochtends ging voor dag en dauw om 5.30u de wekker voor de gamedrive bij zonsopkomst in Murchison Falls National Park. Wat een mooie omgeving! This is Africa. Op de foto’s kunnen jullie (later) de indrukken meebeleven. Meest indrukwekkend was een leeuwin met haar welpjes, die verscholen lagen onder een takkenbos. Het park was erg indrukwekkend. Halverwege de gamedrive stond de blaas van Jessica op knappen en werd de bushtoilet geïntroduceerd. Ook Anouk haar blaas hield het niet meer en daarvoor was een toilet: lees onwelriekend hokje met gat in de grond: victory!

’s Middags maakten we met een boot een tochtje over de Nijl en zagen we ontelbaar veel hippo’s en vele andere dieren. Aan het eind van de boottocht gingen we fanatiek, bij ongeveer 40 graden hikend naar de top van de Murchison Falls waterval. Een prachtige en vermoeiende tocht, maar wat was het ’t waard! Wat een natuurgeweld en wat voelden we ons klein. Een intens geluksmomementje, zo ervaarden we het. Bovenaan de waterval stond onze Bosco met z’n busje weer trouw op ons te wachten. De airco ging aan en de ramen dicht want de tzetze flies zouden volgens hem in de aanval gaan en volgens Sanne een coma veroorzaken (bron: Lonely Planet). Toen we aapjes langs de weg zagen gingen de raampjes vrolijk omlaag voor foto’s, waarna de paniek uitbrak en Yosta en Anouk met slippers in het rond sloegen om de vliegen weg te werken en Bosco zijn bezorgste blik op ons wierp. Op de vraag van Sanne of we nu dood gingen antwoordde Bosco vrolijk dat hij in zijn leven al meerdere keren gestoken was. Geen zorgen dus, het schijnt alleen verschrikkelijk zeer te doen.

Onze volgende accomodatie bevond zich in de jungle. Prima dorm, dachten we. Maar na het avondeten sloeg wederom de paniek toe. Anouk zat op de wc, Yosta op een andere. Jessica stond haar tanden te poetsen en poef! Alle lampen vielen uit! Oja, om 23.00u ging de stroom uit. Dat dat ook voor de slaapzaal en toiletten geldde merkten we om 23.00u. Yosta nam ons bij de hand en Sanne kwam met een zaklamp onze kant op gerend. Tot zover paniekmoment nr1. Een volgende uitdaging was de spin die gespot was door Yosta en Sanne. Zij waren op de hoogte van onze fobie en hebben dit afschrikwekkende wezen op heldhaftige wijze overmeesterd. De naaktslak die zich naast het hoofdeinde van Yosta bevond, werd tot verbazing van iedereen door Anouk uit de ruimte verwijderd. Nadat we met zaklampen onze tanden gepoetst hadden, hoorden we ineens een schrille gil vanuit de dorm. Sanne dacht dat er een muis in haar kussen zat. Ze had meerdere keutels in haar bed gevonden en bij veelvuldig keren van het kussen leken de keutels zich te vermenigvuldigen. Dit, in combinatie met een claustrofobie door de klamboe resulteerde in een lichte panic attack. En ook de andere bedden bleken niet schoon, waardoor de hysterie zijn hoogtepunt bereikte. Nu kunnen we ermee lachen. Toen niet.... Maar ’s morgens vroeg gingen wij op Chimp Trekking, wij prima uitgeslapen, de andere twee niet. Joshua leidde ons door de jungle, van de gebaande paden af, door de bushbush, tussen de struiken door en ging op het geluid van de chimp’s af. Dat Sanne een doorn in haar voet had zitten kon hem niet zoveel schelen, hij liep met een stoïcijnse blik door, geen fooi dus. Maar dat moment dat we de chimp’s zagen, hoog in de bomen, was fenomenaal. Ze zaten dan wel erg ver weg, maar gelukkig hadden we een verrekijker en zoomlenzen. Een uur mochten we hen vergezellen tijdens hun vijgenhapje. Mooi om deze beestjes zo in hun habitat te aanschouwen en een kijkje in de jungle te nemen. Uiteindelijk kwamen een paar chimp’s naar beneden en liepen wij er op gepaste afstand achteraan, takken en bladeren van ons af werend. Een hele ervaring rijker!

Zaterdag kwamen we terug van de safari, Bosco had ons netjes thuis afgezet. En ja hoor, een uur later stond onze new best friend for life Omar weer voor de deur. Yosta was nog aan het eten en keek heel vreemd op toen ze het idee kreeg dat hij met subtiele bewegingen zijn billetjes open zette die echte afrikaanse lucht verspreidde. Jessica probeerde sociaal te blijven en vroeg hem wat hij in het weekend ging doen, waarop hij haar mee uit vroeg. “Nee bedankt, ik heb een vriend” zei ze, maar Omar wilde haar ‘the full Ugandan experience’ meegeven, waarna we hem subtiel de deur uitgewerkt hebben onder het mom van de afwas moet nog gedaan worden.

Zondag volgde een relaxdag. We wilden naar het luxueuze Sheraton Hotel gaan om de hele dag aan het zwembad te kunnen chillen. Om daar te komen namen we een matatu (taxi). In Nederland zouden hier 6-8 mensen in zitten. In Uganda word je vervoerd als vee, met 17 man op een hoopje. We beginnen ingeburgerd te raken, whoehoeee. Toch worden we nog steeds met grote ogen aangekeken en nagewezen en wordt er steevast “muzungu” naar ons geroepen. Dit betekent “blanke” en wordt naar je geroepen met het idee dat je een welvarende westerling bent. Gek idee, want als wij in Nederland zomaar “Zwarte” of “Neger” zouden roepen zou dat toch echt niet door de beugel kunnen.

Morgen startten we in het Mulago Hospital, waarna een dezer dagen een nieuwe update volgt. Wish us luck...